Geen gezellige derde helft meer na een wedstrijd, geen kaartavondjes meer na een training en geen frituurlucht meer die over het sportpark waant. De kantines zijn op slot. Voor vele sportverenigingen doet dat zeer in de portemonnee. Zeker in Brabant, waar ze niet vies zijn van een snackie en een pilsje. In de serie ‘Das echt zund’ wordt in iedere aflevering een andere Brabantse amateurclub uitgelicht die zich uitlaat over de maatregelen. Deze keer tennisvereniging Smashing ’89 uit Best.
 

Het bestuur van T.V. Smashing ’89 is strikt met de maatregelen. Ook ik ondervind dat. Er is niemand meer toegelaten in de kantine dus het interview met voorzitter Roland Meulen gaat telefonisch. Tijdens de eerste lockdown in maart gingen hij en zijn collega’s in allerijl in overleg. Alles lag stil, niemand mocht meer op het park en de kantine zat potdicht. “Een van onze grootste inkomstenbronnen”, geeft Meulen aan. “En dat valt dus helemaal weg.” De vereniging had wel enig geluk aan hun zijde. Bier en andere frisdranken mochten terug naar de leveranciers in ruil voor geld, en leden kochten voor een habbekrats de overige sportdrankjes. Daarnaast greep het bestuur alle mogelijke subsidies aan. “Wij denken dat het genoeg is. Wij zijn een gezonde club en hebben besloten om bepaalde investeringen zoals het plaatsen van een overkapping een jaartje te verschuiven.”
 

Het vragen van contributie gaat daarentegen gewoon door. Meulen: “De KNLTB moet ook inkomsten hebben en iedereen heeft een lidmaatschap dat één jaar geldig is, ongeacht wat er gebeurd.” Het bestuur van de vereniging dacht wel na over sponsorschappen. Voor een lange periode was er natuurlijk niemand op de club en borden en beeldschermen hingen dan ook voor jan doedel op de tennisbanen. Toch besloot de voorzitter de sponsorcontracten met drie maanden te verlengen. “Dat vonden ze een hartstikke mooie geste”, vertelt hij.
 

Niet alleen de omzet, maar ook de gezelligheid verdween in één klap. Als eerste mocht de jeugd weer de banen op, maar daar kwam organisatorisch wel een hoop bij kijken. Het bestuur maakte aparte tijdblokken waarin ze konden tennissen, de kinderen moesten inhangen en een ouder meenemen, die dan wel eens drie of vier uur in de kou zaten te kijken. Dat tekent de vereniging volgens Meulen. “Als iets open kan dan staan ze klaar.” Na verloop van tijd waren dan ook de senioren aan de beurt. Het bestuur maakte looproutes. Ze zette alles af met lint zodat leden elkaar niet tegen konden komen, en iedereen hield zich er netjes aan. Daarbovenop mochten leden één baan maximaal drie kwartier reserveren, maar een paar werden inventief en claimden twee blokken achter elkaar om te tennissen. De club sprak ze erop aan en bij de meesten was er begrip. Een enkeling vond het belachelijk. Meulen: “Je zoekt de grens op. Sommigen gaan er overheen, maar die worden teruggefloten.”

​

De vereniging uit Best besloot ook om een grote tent op het terrein neer te zetten. In de kantine mochten slechts dertig personen en op die manier konden toch meer mensen genieten van een drankje en een hapje. In hoeverre dat mogelijk was, want om elf uur ’s avonds ging alles op slot op het tennispark en na een competitiewedstrijd mocht je nog maar een uurtje blijven hangen. Het bestuur verwachtte dat veel teams zouden stoppen vanwege deze maatregelen. Het tegendeel bleek, maar twee of drie van de twintig teams gaven aan niet meer door te willen gaan met het spelen van competitiewedstrijden. Een opluchting voor Van der Meulen. “Tennissen kan makkelijk op de anderhalve meter afstand. Alleen als je de bal voor iemand wegplukt, dan kom je iets dichterbij.”

​

​